Κυπριακές βιβλιοθήκες χωρίς την ιστορία τους

Δεν ήξερα, δε ρώταγα; Σοφός ο λαός! Μπαίνοντας αισίως στο τέταρτο έτος των σπουδών μου στη δημοσιογραφία, έφτασε η στιγμή για την πτυχιακή μου εργασία. Και αφού το μυαλό μου περιεργάστηκε αρκετά θέματα, κυρίως πολιτιστικά, κατέληξα με τη βοήθεια του καθηγητή στο εξής ένα: «η κυπριακή λογοτεχνία στον 20ο αιώνα».
Βασική προϋπόθεση για μια σοβαρή εργασία είναι οι πηγές, κυρίως οι βιβλιογραφικές. Αν δεν ψάξεις αρχικά για αξιόπιστες πηγές που να απαντούν στα ερωτήματά σου και να σε διαφωτίζουν πλήρως δεν μπορείς να καταλήξεις στο θέμα. Αυτό λοιπόν ήταν το δικό μου λάθος… Θεώρησα πως για τη λογοτεχνία υπάρχει άπλετη βιβλιογραφία, πόσο μάλλον για την κυπριακή που μας αφορά άμεσα. Ξεκίνησα λοιπόν την αναζήτηση χθες από τη δημοτική βιβλιοθήκη στη Λευκωσία. Βιβλία Κύπριων συγγραφέων πολλά ˙ ποίηση, πεζογραφία, παραμύθια, βιογραφίες… Εντούτοις δεν βρήκα ούτε ένα βιβλίο που να αναφέρεται στην ιστορία, στην εξέλιξη και στους «εκλεκτούς» μας λογοτέχνες. Με λίγα λόγια η δημοτική βιβλιοθήκη δε φρόντισε να έχει ένα βιβλίο που να γράφει για την κυπριακή λογοτεχνία σε γενικό πλαίσιο. Η εξέλιξη της ψυχολογίας, η εξέλιξη του αθλητισμού, της ιατρικής τα πάντα βρίσκονται στα ράφια, αλλά όχι η εξέλιξη της κυπριακής λογοτεχνίας. Το σπίτι της λογοτεχνίας φρόντισε να έχει βιβλία γενικής πληροφόρησης για κάθε τομέα, όχι όμως του δικού του. Η χαριστική βολή ήρθε το βράδυ. Επιστρέφοντας στο σπίτι έψαξα στο internet για άλλες πιθανές βιβλιοθήκες που ίσως είχαν κάτι που να βοηθά στο ιστορικό μέρος της εργασίας. Και ενώ η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου έχει δώδεκα βιβλία με θέμα την κυπριακή λογοτεχνία, οι υπόλοιπες κανένα. Γι’ αυτό θα πάμε μπροστά σε αυτό τον τόπο ˙ γιατί πάνω απ’ όλα τιμούμε τον πολιτισμό μας και γι’ αυτό κι εγώ που δεν είμαι φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου θα αρκεστώ σε ένα πιο… βατό θέμα.

Οι ευεργετικές βροχές, τα «προβλήματά» και η παραξενιά μας

Η αρχή έγινε το Σεπτέμβρη. Αν και οι βροχές ήταν αρκετές μόνο για τη διψασμένη γη και όχι για τα φράγματα, ελπίζαμε -και συνεχίζουμε ακόμα- να υπάρξει συνέχεια. Δεν πιστεύω ότι θα ήθελε κάποιος το αντίθετο. Ζητούμενο ήταν και παραμένει η λύση του υδατικού προβλήματος που μας μαστίζει τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να αντιληφθούμε πολύ καλά πως ούτε οι αφαλατώσεις, ούτε η μεταφορά νερού από την Ελλάδα, ούτε οι περικοπές αρκούν. Είναι απλά προσωρινές λύσεις. Ήδη μετρούμε τα τελευταία αποθέματα στα φράγματα. Θα σωθούμε _και θα δοθεί μια μακροχρόνια λύση στο υδατικό_ όταν ο Θεός μας λυπηθεί.
Και ενώ ο Θεός φαίνεται να δείχνει έλεος και ελπίζουμε πως ο Οκτώβρης θα βαδίσει στα βήματα του _έστω και για λίγο- βροχερού Σεπτέμβρη δε σεβόμαστε ούτε ιερό, ούτε όσιο. Στις 20.00μ.μ, παρακολουθούμε στις ειδήσεις πρώτο θέμα τις «καταστροφές» που προκάλεσαν οι ευεργετικές βροχές. Ο κάθε δημοσιογράφος πρέπει να μεταφέρει στο κοινό αντικειμενικά τα γεγονότα. Έτσι σαφώς και δικαιολογημένα θα καλύψει και τα αρνητικά της υπόθεσης. Όμως θα ήταν καλά να μη μεγαλοποιούμε τα γεγονότα. Ας σκεφτούμε για μια φορά πως τα θετικά στοιχεία που μένουν μετά τις βροχές είναι περισσότερα από τα αρνητικά. Και φυσικά θα πλημμυρίσουν οι δρόμοι αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές, όπως και στα ορεινά το χαλάζι θα προκαλέσει ζημιές σε καλλιέργειες και θα υπάρξουν κατολισθήσεις βράχων. Κάθε πράγμα στοιχίζει… Όμως να μη φτάνουμε και στο σημείο να παραπονιόμαστε επειδή την προηγούμενη πλύναμε το αυτοκίνητο ή επειδή λερώθηκαν τα τζάμια και οι βεράντες(όπως καθημερινά ακούμε). Θα μπούμε και μπροστά από το Θεό;
Ας μη «θέλουμε και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Στο κάτω κάτω δεν πέρασε και ο τυφώνας Κατρίνα. Αν θέλουμε να έχουμε το έλεος του Κυρίου(αυτό συνεπάγεται και νερό) πρέπει να σταματήσουμε τις παραξενιές! Αν ζούσαμε «πραγματικό» φθινόπωρο και χειμώνα πώς θα αντιδρούσαμε δηλαδή; Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, αλλά παραμένουμε άμυαλοι. Αυτά βλέπει ο Θεός και θα μας κάψει ˙ τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά.